Owoc pustyni

Każdego dnia dostaję do ręki garść ziaren.

Ziarenko siły miętolę w palcach, gdy z powiekami zroszonymi snem i z bladym wspomnieniem Mszy Świętej o 6.45 idę do bramy, przy której czekają już drepczące z niecierpliwości dzieci. Z szerokimi uśmiechami gotowymi do dawania powitalnych buziaków.

Przeżuwam dokładnie ziarenko cierpliwości, gdy Isis po raz setny wybiega z krzykiem z sali bez pytania i trzeba ją gonić po Bosconi w atmosferze stadionowego dopingu reszty auli.

Ziarenko nadziei wciskam w zaciśniętą pięść Roxany, która z oczami iskrzącymi się od łez i zawsze obecnym na jej buzi uśmiechem opowiada o swoim młodszym rodzeństwie, ciężko chorej mamie i braku pieniędzy na operację.

Podrzucam wesoło ziarenko radości, gdy zwykłe przytulenie Shantal kończy się turlaniem się po ziemi z bólem brzucha od śmiechu.

Ziarenko zrozumienia wrzucam do kieszeni, gdy jedyne wolne półtorej godziny w ciągu dnia spędzam z księdzem na kupowaniu benzyny.

Z rozczuleniem przyglądam się ziarenku czułości, gdy Paolo prosi o wytłumaczenie mu matematyki mimo, że doskonale ją rozumie. Każdy pretekst dobry, żeby się przytulić i podziękować.

Ziarenko wiary dzielę na pół, gdy podczas Drogi Krzyżowej w kaplicy 11-letni Sixto pyta się mnie, kto to jest ten mężczyzna na obrazku. Stacja XI – Pan Jezus przybity do Krzyża.

Pan Bóg pozwala pustyni wydawać owoce. Ale do siania ma tylko nasze ręce.